- CASTE AND HERITAGE – 1
UNIT 2 – ANCIENT CASTE SYSTEM – PART 2
Caste and Heredity: The law gives sought to give the caste system an inflexible rigidity. The codes of Gautama, Bodhayana and Apastamba followed by later canon fixed the varna irrevocably to birth and imposed restrictions on marriage and social relations. That these laws were meant to be obeyed is shown in descriptive literature.
The narratives of the Ramayana and the Mahabharata and the Jataka stories of the Pali canon further show that the first varna not only remained in enjoyment of dignity and position, but also rose to wealth the power.
The Brahmana was assigned revenues of villages or tax-free lands called brahmadeya by royal charter. Not all such beneficiaries were srotrivas devoted to Vedic studies or to religion and learning. There were many who preferred the Vaisya occupations of agriculture, cattle-rearing, trade and usury and amassed fabulous fortunes.
The Digha Nikaya of the Pali canon mentions Brahmana owners of thousands of hectares of land which they cultivated by means of slaves and wage earners and who lived like princes on their toil. Even those who stuck to the rites and rituals proper to their caste came to be organized into vocational guilds like other crafts and professions.
Manu and Narada give rules about division of their earnings. Stories of the Mahabharata and of Jatakas represent them as bargaining or sacrificial fee and quarrelling among themselves over their respective shares. All Brahmanas were not, however, secularized. But the fixation of caste to heredity and the unstinted flow of charity from kings and the laity naturally caused large-scale deviation and corruption.
Unlike the Brahmanas, the Kshatriyas and the Vaiyas do not appear in the post-Buddhist period with the prep a well-defined caste determined by heredity. State craft and military vocation were not confined to one group. There is no lack of Brahmana, Vaisya, and Sudra royal dynasties in the annals of India.
The Satavahanas called themselves Brahmana, the Guptas were Vaisyas and the Nandas Sudras. Kings of foreign races like Yavana, Saka and Kushan did not belong to any caste. In theory the Kshatriyas were devoted to war and civil administration and gifted with the necessary virtues.
The Vaisyas were the most numerous castes, and they show none of the traits of a social class. Some of them climbed up to the highest rung of the economic ladder. The merchant sent his cargo across the seas as far as Mesopotamia and the East Indies and became master of the conventional eighty crores.
The Gramabhojaka enjoying local revenue and the big landowner belonged to the same fortunate fraternity. But the Vaisyas were not limited to these wealthy few. There were small peasants, artisans, hawkers and petty officials who formed the main bulk of the varna and had no class identity with the commercial and agricultural magnates at the top.
The Sudras had a perceptible class character. They were mainly slaves and men working for wages.
While slavery originated from the right of the strong over the weak, the wage system grew out of destitution and poverty. They worked in the household or workshop or on the farm of the master. As servants of the upper castes, they were an integral part of the Aryan society. Below the sudras were the degraded races called the Mlecchas. They were outside the caste system and the pale of Aryan society.
Undoubtedly, differences in wealth sometimes superseded the differences of birth. But economic changes did not efface caste distinctions and free the individual from the dispensation of his birth and blood. Divisions of wealth were hardly coincident with the hierarchy of Brahmana. Kshatriya, Vaisya, and Sudra. In the economic pyramid the layers from the top downwards were high officials, merchants and bankers and landowners (Amartya, Sresthi, Gramabhojaka); small freeholders’ artisans and ordinary officials; labour without right and property, and despised and segregated labour. The Third and The Fourth would correspond to the Sudra and the Mleccha but the first and the second would not fit in the caste hierarchy. Those Brahmanas and Kshatriyas who remained faithful to their profession were above want and commanded esteem and influence due to their caste.
The Arya slave was distinctly better off than the Sudra slave. When an Arya was reduced to bondage he could be redeemed on payment of his price. The gainful pursuits assigned to the Vaishya were lower than the pursuits of learning and valour. Yet when a Brahman or a Kshatriya stooped down so as to adopt the profession of trade and commerce, he still retained his social precedence.
பழங்கால வரலாறு - சாதி அமைப்பு – 02
சூத்திரர்களுக்கு ஒரு வர்க்க தன்மை இருந்தது. அவர்கள் முக்கியமாக அடிமைகள் மற்றும் கூலிக்கு வேலை செய்யும் ஆண்கள். அடிமைத்தனம் பலவீனமானவர்கள் மீது பலமானவர்களின் உரிமையிலிருந்து தோன்றியாலும், ஊதிய முறை வறுமை மற்றும் வறுமையிலிருந்து வளர்ந்தது. அவர்கள் வீடு அல்லது பட்டறை அல்லது எஜமானரின் பண்ணையில் வேலை செய்தனர். உயர் சாதியினரின் ஊழியர்களாக அவர்கள் ஆரிய சமுதாயத்தின் ஒரு அங்கமாக இருந்தனர். சூத்திரர்களுக்கு கீழே மிலேச்சாஸ் என்று அழைக்கப்படும் சீரழிந்த இனங்கள் இருந்தன. அவர்கள் சாதி அமைப்புக்கு வெளியேயும் ஆரிய சமுதாயத்தின் வெளிர் நிறத்திலும் இருந்தனர்.
சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, செல்வத்தின் வேறுபாடுகள் சில நேரங்களில் பிறப்பு வேறுபாடுகளை மீறுகின்றன. ஆனால் பொருளாதார மாற்றங்கள் சாதி வேறுபாடுகளை வெளிப்படுத்தவில்லை மற்றும் தனிநபரை அவரது பிறப்பு மற்றும் இரத்தத்தை விநியோகிப்பதில் இருந்து விடுவிக்கவில்லை. செல்வத்தின் பிளவுகள் பிராமணரின் வரிசைக்கு ஒத்துப்போகவில்லை. க்ஷத்ரிய, வைஸ்ய மற்றும் சுத்ரா. பொருளாதார பிரமிட்டில் மேலிருந்து கீழ்நோக்கி அடுக்குகள் உயர் அதிகாரிகள், வணிகர்கள் மற்றும் வங்கியாளர்கள் மற்றும் நில உரிமையாளர்கள் (அமர்யா, ஸ்ரேஸ்தி, கிராமபோஜாகா); சிறிய ஃப்ரீஹோல்டர்கள் கைவினைஞர்கள் மற்றும் சாதாரண அதிகாரிகள்; உரிமை மற்றும் சொத்து இல்லாமல் உழைப்பு, மற்றும் வெறுக்கத்தக்க மற்றும் பிரிக்கப்பட்ட உழைப்பு. மூன்றாவது மற்றும் நான்காவது சூத்ரா மற்றும் மெலெச்சாவுடன் ஒத்திருக்கும், ஆனால் முதல் மற்றும் இரண்டாவது சாதி வரிசைக்கு பொருந்தாது. தங்கள் தொழிலில் உண்மையுள்ளவர்களாக இருந்த பிராமணர்களும் க்ஷத்திரியர்களும் தங்கள் சாதி காரணமாக மதிப்பையும் செல்வாக்கையும் கட்டளையிட்டனர்.
ஆர்யா அடிமை சூத்ரா அடிமையை விட தெளிவாக இருந்தார். ஒரு ஆர்யா அடிமைத்தனமாக குறைக்கப்பட்டபோது, அவரது விலையை செலுத்தியதன் மூலம் அவரை மீட்டெடுக்க முடியும். கற்றல் மற்றும் வீரம் ஆகியவற்றின் நோக்கங்களை விட வாசியாவுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட லாபகரமான முயற்சிகள் குறைவாக இருந்தன. ஆயினும், ஒரு பிராமணரோ அல்லது ஒரு காஸ்திரியரோ வர்த்தகம் மற்றும் வர்த்தகத் தொழிலைப் பின்பற்றுவதற்காக குனிந்தபோது, அவர் தனது சமூக முன்னுரிமையைத் தக்க வைத்துக் கொண்டார்.
சொத்து மற்றும் சலுகை தனித்தனியாக இருந்தன. சலுகை பிராமணரிடம் சென்றது. வைஷ்யர், செல்வத்தை குவித்தாலும், படிப்படியாக சூத்ராவின் நிலைக்கு இறங்கி ஒரு பொதுவானவராக ஆனார். அவர் தனது வம்சாவளியை மற்றும் வேத ஆய்வுகள் மற்றும் மீளுருவாக்கம் (உபான்வனா) ஆகியவற்றின் சலுகைகளை இழந்தார். யஜ்னாவல்கியாவின் தர்ம சாஸ்திரத்தில், வேளாண் கைவினைப்பொருட்கள் மற்றும் வர்த்தகத்தின் வைஸ்ய அழைப்பைத் தொடர சூத்திரர்கள் அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள்.
சமுதாயத்தில் உள்ள வேறுபாட்டைத் தீர்ப்பதற்கும், போட்டியைக் குறைப்பதற்கும், நலன்களின் சமநிலையைப் பேணுவதற்கும் சாதி அமைப்பு வகுக்கப்பட்டது. இது அவ்வப்போது புதிய முன்னேற்றங்களுடன் சரிசெய்யப்பட்டது.
உலகின் பல பண்டைய நாடுகளைப் போலவே, ஆரம்ப காலத்திலிருந்தே இந்தியர்களின் வாழ்க்கையில் மதம் ஒரு முக்கிய பங்கைக் கொண்டிருந்தது.
ரிக்-வேதம் இந்தியாவில் ஆரியர்களின் மத நம்பிக்கைகள் மற்றும் நடைமுறைகளின் தன்மையைக் குறிக்கிறது. அவர்கள் இந்திரன், வருணன், அக்னி, சூர்யா மற்றும் ருத்ரா போன்ற பல கடவுள்களை நம்பினர், அவர்களில் சிலர் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி இயற்கையின் சக்திகளின் உருவமாக இருந்தனர். தியாகங்கள், தெய்வங்களின் மரியாதை நிமித்தமாக உணவு, இறைச்சி மற்றும் பானம் ஆகியவற்றைக் கொடுக்கும் சடங்கு பிரசாதம் முக்கிய மத நடைமுறையாக அமைந்தது. விலங்குகள் பலியிடப்பட்டு சோமா சாறு வழங்கப்பட்டு குடித்துவிட்டன. துணை வேதங்களான சாமா மற்றும் யஜூர், ஆர்.ஜி.வேதம் என்பவற்றில் பெரும்பகுதியை இணைத்துக்கொண்டு, தியாகச் செயல்களின் மாறுபட்ட அம்சங்களை விவரித்தன, மேலும் இந்த சடங்கு பிராமணர்களில் மேலும் விரிவாகக் கூறப்பட்டது. அதர்வ வேதம், ஆர்.ஜி.வேதத்திலிருந்து ஓரளவு ஈர்த்திருந்தாலும், விரோத நம்பிக்கைகளைக் குறிக்கும் ஏராளமான சாகச விஷயங்களைக் கொண்டிருந்தது. வேதங்களும் பிராமணர்களும் வேத ஆரியர்களின் இலக்கிய வெளியீட்டின் முதல் பகுதியை உருவாக்கினர்.
வேத இலக்கியத்தின் ஆரண்யக மற்றும் உபநிஷத் பிரிவுகள் ஒரு முற்போக்கான கண்ணோட்டத்தை உருவாக்குகின்றன. முந்தைய நூல்களின் குழு பொதுவாக தியாகச் செயல்களின் விளக்க அம்சத்தை (அர்த்தவாடா) கையாள்கிறது, பிந்தையது, குறிப்பாக சில முக்கிய உபநிடதங்கள் முதலில் பாந்தீயத்துடன் அக்கறை கொண்டுள்ளன, பின்னர் நித்தியமாக இருக்கும் ஒரு முழுமையான நிறுவனமான பிரம்மம் அல்லது ஆத்மாவை மையமாகக் கொண்ட தத்துவத்துடன். பல பெயர்களால் அறியப்படுகிறது. வேதாந்தம் (‘வேதங்களின் அக்மி’) என்று சரியாக விவரிக்கப்படும் இந்த உபநிடதங்கள், மதத்தின் தோற்றம் மற்றும் வளர்ச்சியின் ஆரம்ப கட்டத்தை குறிக்கின்றன – மெட்டாபிசிகல் கருத்துக்கள்-அவற்றை முழுமையாகப் பயன்படுத்துவது பண்டைய மற்றும் இடைக்கால இந்தியாவின் மதத் தலைவர்கள் மற்றும் சீர்திருத்தவாதிகளால் பின்னர் செய்யப்பட்டது . இந்திய தத்துவத்தின் வெவ்வேறு அமைப்புகள் கர்மன் சட்டத்தின் கோட்பாடு மற்றும் ஆன்மாவின் பரிமாற்றத்தின் மீதான நம்பிக்கை மற்றும் அடுத்தடுத்த மத இயக்கங்களின் பல அம்சங்கள் இந்த நூல்களில் ஒரு புதிய வடிவத்தில் இருந்தன.
‘வேதா’ என்ற சொல் ரூட் விட் என்பதிலிருந்து உருவானது, தெரிந்து கொள்ள, ‘அறிவு சம சிறப்பை’ குறிக்கிறது. இந்திய பாரம்பரியத்தின் படி வேதம் மந்திரம் மற்றும் பிராமணம் என இரண்டு பிரிவுகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. சில மந்திரங்களில் தெய்வங்கள் புகழ்ந்துரைக்கப்படுகின்றன, மற்றவற்றில் அவை தனிமையான வாழ்க்கை, செல்வம் மற்றும் சொர்க்கத்தை வழங்குவதற்காக அழைக்கப்படுகின்றன. உலக பிரம்மம் சில நேரங்களில் மந்திரம் என்று பொருள். ‘பிராமணன்’ என்ற வார்த்தையின் வழித்தோன்றல் மந்திரம் தொடர்பான விவாதம். ‘ உண்மையில், உரைநடைகளில் இயற்றப்பட்ட வேத இலக்கியத்தின் பிராமணப் பகுதி வெவ்வேறு தியாகங்களில் வெவ்வேறு பாடல்களைப் பயன்படுத்துவதைக் கையாள்கிறது. பிராமணர், மீண்டும் மூன்று பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது: பிராமணர் தூய்மையான மற்றும் எளிமையான, ஆரண்யகா மற்றும் உபநிஷத்.
தியாகங்கள் முக்கியத்துவம் பெற்றபோது, பாடல்கள் வகைப்படுத்தப்பட்டன. ஸ்ச்ருத பலிகளைச் செய்வதில் ஈடுபட்டிருந்த நான்கு பிரதான ஆசாரியர்களை ஹாட்ர் என்றும் பிரதான ஆசாரியரான பிரம்மம் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர். முதல் மூன்று பூசாரிகள் ஆற்றிய பணிக்கு இணங்க, வேத பாடல்கள் மூன்று பகுதிகளாக தொகுக்கப்பட்டன. ஒவ்வொரு தொகுப்பும் ஒரு சம்ஹிதா என்று அழைக்கப்பட்டது. ஹாட்ரால் பாராயணம் செய்வதற்கான வசனங்கள் அல்லது Rks ஐக் கொண்ட சமிஹிதா ஆர்.கே. சம்ஹிட்ஸ் என்று அழைக்கப்பட்டது; அத்வார்யுவால் பயன்படுத்தப்பட வேண்டிய பத்திகளின் தொகுப்பு யஜுஸ் சம்ஹிதல் என்றும், பாடல்கள் சாம சம்ஹிதா என்று அழைக்கப்படும் உத்கத்ரா வெர் பாடும். ஆதர்வ வேதம் என்று அழைக்கப்படும் நான்காவது வேதம் முந்தைய மூன்று சம்ஹிதங்களுடனான புனிதத்தன்மையை எப்போதாவது அனுபவித்தது.
ரிக்-வேத சம்ஹிதா 1,028 பாடல்களைக் கொண்டுள்ளது. இது 10 மண்டலங்களாகவும் சில சமயங்களில் 8 அஸ்தகாக்களாகவும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. முன்னாள் பிரிவு மிகவும் பிரபலமானது. பார்வையாளர்களின் வெவ்வேறு குடும்பங்களுக்குக் கூறப்பட்ட சில மண்டலசரே எ.கா. க ut தமா மற்றும் கன்யா. இந்த பாடல்கள் அக்னி, இந்திரன், வருணன் போன்ற கடவுள்களுக்கு உரையாற்றப்படுகின்றன. ரிக்-வேதம் அனைத்து வேத இலக்கியங்களுக்கும் அடித்தளமாகும். இது முக்கியமாக வெவ்வேறு கடவுள்களைப் புகழ்ந்து பாடும் வரிகள் கொண்டது, அவற்றின் உள்ளடக்கங்கள் பெரும்பாலும் புராணக் கதைகளாகும். இது மனித மனதின் வளர்ச்சியின் ஒரு கட்டத்தைக் குறிக்கிறது, இதில் இயற்கை நிகழ்வுகள் கடவுளாக உருவகப்படுத்தப்பட்டன. இந்தியாவில் உள்ள ஆரியர்களின் பழமையான மத நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடாக இந்த பாடல்கள் நமக்கு மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்தவை.