- CASTE AND HERITAGE – 2
UNIT 2 – ANCIENT CASTE SYSTEM – PART 3
Property and privilege were separate. Privilege went to the Brahmana. The Vaisya, although amassing wealth, gradually descended to the level of the Sudra and became a commoner. He lost his enste pedigace and the privileges of Vedic studies and regeneration (Upaunvana). In Yajnavalkya’s Dharma Sastra, sudras are allowed to pursue the Vaisya calling of agriculture crafts and trade.
The caste system was devised to solve the difference in society, to reduce competition and a maintain a balance of interests. It was from time to time adjusted to new developments.
Religion played an important part in the lives of the Indians from the earliest times, as in the case of many other ancient nations of the world.
The Rig-Veda indicates the nature of the religious beliefs and practices of the Aryans in India. They believed in many gods like Indra, Varuna, Agni, Surya and Rudra some of whom were undoubtedly personification of the forces of nature. Sacrifices, ritual offering of oblations of food, meat and drink to fire in honour of the gods constituted the main religious practice. Animals were sacrificed and soma juice offered and drunk.
The subsidiary Vedas, the Sama and Yajur, while incorporating much of what was the Rig-Veda, elaborated the different aspects of the sacrificial acts, and this ritualism was further elaborated in the Brahmanas. The Atharva Veda, though it drew partly from the Rig-Veda, contained a great deal of adventitious matter indicative of animistic beliefs. The Vedas and the Brahmanas constituted the first bulk of literary output of the Vedic Aryans.
The Aranyaka and Upanishad sections of the Vedic literature envisage a progressive outlook. The former group of texts usually deal with the interpretative aspect (arthavada) of sacrificial acts, while the latter, especially some of the major Upanishads are concerned first with pantheism and then with theism centered on one eternally existing absolute entity, Brahman or Atman, also known by several other names.
These Upanishads, rightly described as the Vedanta (‘acme of the Vedas’) represent the early stage in the origin and development of the religio – metaphysical concepts-full use of them was made later by the religious leaders and reformers of ancient and medieval India.
The different systems of Indian philosophy the doctrine of the Law of Karman and belief in the transmigration of soul, and many other features of subsequent religious movements were contained in these texts in a nascent form.
The word ‘Veda’ is derived from the root vid, to know, signifying ‘knowledge par excellence’. The Veda according to Indian tradition is divided into two sections, Mantra and Brahmana. In some Mantras the gods are only eulogized, while in others they are invoked for bestowing lone life, wealth, and heaven. The world Brahman sometimes means Mantra. The derivative meaning of the term ‘Brahmana is discussion pertaining to Mantra.’ Actually, the Brahmana portion of the Vedic literature, which is composed in prose, deals with the application of different hymns in different sacrifices. The Brahmana again is divided into three parts: Brahmana pure and simple, Aranyaka and Upanishad.
When sacrifices came into prominence the hymns were classified. The four chief priests who were engaged in performing the Srauta sacrifices were called Hotri and Brahman, the high priest. In accordance with the work performed by the first three priests, the Vedic hymns were compiled into three parts. Each compilation was called a Samhita. The Samhita containing verses or Rks for recitation by the Hotri was called RK Samhitas; the collection of passages to be used by the Adhvaryu was called the Yajus Samhital and the songs to be chanted by the Udgatra wer known as Sama Samhita. The fourth Veda called Adharva Veda seldom enjoyed the sanctity attached to the three earlier Samhits.
The Rig-Veda Samhita consists of 1,028 hymns. It is divided into 10 mandalas and sometimes into 8 astakas. The former division is more popular. Some of the mandalas are ascribed to different families of seers e.g., Gautama and Kanya. The hymns are addressed to gods such as Agni, Indra, Varuna etc.
The Rig-Veda is the foundation of all Vedic literature. It consists of lyrics mainly in praise of different gods, and their contents are largely mythological. It represents a stage of development of the human mind in which natural phenomena were personified into gods. These hymns are of great value to us as an expression of the oldest religious faith of the Aryans in India.
பழங்கால வரலாறு - சாதி அமைப்பு – 03
சாம வேதம் ரிக்-வேதத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட (75 ஐத் தவிர) சரணங்களைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் சோமா தியாகத்தில் அவற்றின் இடத்தைக் குறிக்கும் வகையில் மட்டுமே ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது. சம்ஹிதா இந்திய தியாகம் மற்றும் மந்திரத்தில் வரலாற்றுக்கு மதிப்பு இல்லாமல் இல்லை, அதனுடன் இணைக்கப்பட்ட கண்கள் நிச்சயமாக இந்திய இசையின் வரலாற்றுக்கு முக்கியமானவை. இதை மந்திரங்களின் புத்தகம் (சமன்) என்று அழைக்கலாம்.
யஜூர் வேதம் என்பது அத்வார்யுவின் புத்தகம். பாராயணம் செய்வதற்காக பல்வேறு மந்திரங்களின் தொகுப்பு மற்றும் தியாகத்தின் போது கடைபிடிக்க வேண்டிய விதிகள் யஜூர்-வேத சம்ஹிதா என குறிப்பிடப்படுகின்றன. சேகரிக்கும் முறை தியாகத்தின் செயலுக்கு ஏற்ப உள்ளது. இந்த வேதம் உரைநடை மற்றும் வசனத்தில் உள்ள ரிக்-வேதத்திற்கு முற்றிலும் மாறுபட்டது. யஜூர் வேதம் தாவோ கிளைகளாக பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. க்ர்ஸ்னா யஜூர் வேதம் அல்லது தைட்டீரியா சம்ஹிதா மற்றும் சுக்லா யஜூர் வேதம் அல்லது வஜசனேய் சம்ஹிதா. முந்தைய புத்தகம் பிற்காலத்தை விட பழையது, அதன் மந்திரம் மற்றும் பிராமண பாகங்கள் பிரிக்கப்படவில்லை.
ரிக்-வேதா, சம வேதா மற்றும் யஜூர் வேதா ஆகியவை கூட்டாக ட்ரேய் என்று அழைக்கப்படுகின்றன. பிற்காலத்தில் அதர்வ வேதம் குழுவில் இணைக்கப்பட்டது. அதர்வ வேதம் முக்கியமாக பேய் உலகத்தை ஈர்க்கும் மந்திரங்கள் மற்றும் மந்திரங்களின் புத்தகம் மற்றும் கீழ் வர்க்க மக்களிடையே சூனிய நடப்பு பற்றிய கருத்துக்களைக் கொண்டுள்ளது. இந்திய நாகரிகத்தின் ஆரம்ப காலத்தில் மதக் கருத்துக்களைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதில் அவை மிகுந்த மதிப்புடையவை. வடிவத்தில் இது மெட்ரிகல் பாடல்களின் பெரும்பகுதியைக் கொண்ட ரிக்-வேதத்தைப் போன்றது, மேலும் இது பைப்பலதா மற்றும் சனகா என்ற இரண்டு கிளைகளைக் கொண்டுள்ளது.
பிராமணர்கள் வேதங்களின் இரண்டாவது பெரிய வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள். புனித நூல்களின் பரஸ்பர உறவு மற்றும் அவற்றின் சடங்கு மற்றும் குறியீட்டு அர்த்தங்களை ஒருவருக்கொருவர் குறிப்பிடுவது அவர்களின் முக்கிய நோக்கம். பிராமணர்கள் தியாகத்தின் அறிவியலைக் கையாளுகிறார்கள் என்று கூறலாம். அவர்கள் தியாக சடங்குகளின் செயல்திறனுக்கான விதிகளை வழங்குகிறார்கள். ரிக்-வேதத்திற்கு ஐதரேய பிராமணர் மற்றும் க aus சிதகி அல்லது சங்கயான பிராமணர் உள்ளனர். சம வேதத்திற்கு தாண்டியாமஹ பிராமணர் மற்றும் ஜைமினியா பிரம்மரா ஆகியோர் அடங்குவர். தைட்டீரியா பிராமணமானது கிருஷ்ணா யஜூர் வேதம் மற்றும் சதாபத பிராமண அல்லது சுக்லா யஜூர் வேதத்தின் ஒரு பகுதியாகும். ரிக்-வேதத்தின் பிராமணர்கள் ஹாட்ர்பிரைஸ்டுக்கு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததை வலியுறுத்துகிறார்கள், அதே சமயம் சம வேதத்தின் பிராமணர்கள் உத்கரின் கடமைகளில் முக்கியமாக அக்கறை கொண்டுள்ளனர், மேலும் யஜுர்வேதத்தை தியாகத்துடன் செய்ய வேண்டும் என்பது அத்வார்யுவால் செய்யப்பட வேண்டும்.
பிராமணர்களின் பிற்கால பகுதிகள் ஆரண்யகா என்றும், ஆரண்யகர்களின் இறுதி பகுதிகள் பிராமண இலக்கியத்தின் சமீபத்திய கட்டத்தைச் சேர்ந்த உபநிடதங்கள் என்ற தத்துவ புத்தகங்களாகும். ஆரண்யகாக்கள் தியாகங்களின் செயல்திறன் அல்லது விழாக்களின் விளக்கத்திற்கான விதிகள் அல்ல. அவர்கள் தியாகம் மற்றும் பாதிரியார் தத்துவத்தின் ஆன்மீகவாதம் மற்றும் குறியீட்டைக் கையாளுகிறார்கள். முற்றிலும் மனதளவில் இருக்கும் தியாகங்களுக்காக விதிக்கப்பட்ட விதிகளையும் ஆரண்யகங்களில் காண்கிறோம்.
உபநிடதங்கள் இந்தியரின் உச்சக்கட்டத்தை குறிக்கின்றன. உலக உபநிஷத் உபா-இன்-சோகத்திலிருந்து ஏதோவொன்றுக்கு அருகில் உட்கார்ந்து கொள்ளப்படுகிறது; இது முதலில் ரகசிய தகவல்தொடர்பு நோக்கத்திற்காக ஆசிரியருக்கு அருகில் மாணவர் அமர்ந்திருப்பதைக் குறிக்கிறது. பல உபநிடதங்கள் உள்ளன, ஆனால் அவற்றில் பன்னிரண்டுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் உள்ளது. உபநிஸ்தர்கள் ஐதரேயா மற்றும் காசிதகி ஆகியோர் ரிக்-வேதத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்; சந்தோக்யாவும் கெனாவும் சம வேதத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்; பிரதரண்யகா மற்றும் ஈசா ஆகியோர் சுக்லா யஜூர் வேதம் மற்றும் பிரஸ்னாவைச் சேர்ந்தவர்கள். முண்டகா மற்றும் மாண்டுக்கியா அட்கர்வ வேதத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.
உயர்ந்த மற்றும் கீழ் என இரண்டு வகையான அறிவு இருப்பதாக உபநிடதங்களில் ஒன்றில் கூறப்பட்டுள்ளது. உயர்ந்தது அழியாத பிரம்மத்தை அறிய நமக்கு உதவுகிறது, கீழ் நான்கு வேதங்களிலிருந்தும், ஆறு வேதங்களிலிருந்தும், ஒலியியல், சடங்கு அறிவியல், இலக்கணம், சொற்பிறப்பியல், அளவீடுகள் மற்றும் வானியல் ஆகியவற்றிலிருந்து சேகரிக்கப்படலாம். வேதங்கங்கள் ஸ்ருதி என்று அழைக்கப்படுவதில்லை, ஏனென்றால் அவை மனித வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவை. இந்த வேதங்கள் சூத்திரங்கள் வடிவத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளன.
சூத்திரங்கள் மனப்பாடம் செய்ய ஒரு விசித்திரமான உரைநடை பாணியில் இயற்றப்பட்டுள்ளன. சூத்திரர்கள் முற்றிலும் நடைமுறை நோக்கத்திற்கு உதவுகிறார்கள். தியாகம் செய்யும் முறை கல்ப சூத்திரங்களில் கூறப்பட்டுள்ளது. அவை மூன்று பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன; ஸ்ருத சூத்திரங்கள், க்ரியா சூத்திரங்கள் மற்றும் தர்ம சூத்திரங்கள். அக்னிஹோத்ரா தியாகம், விலங்கு தியாகம், சோமா தியாகம் போன்ற மூன்று புனிதமான தியாகங்களை இடுவதற்கான வழிமுறைகளை ஸ்ட்ராட்டா சூத்திரங்கள் வழங்குகின்றன. கிரியா சூத்திரங்கள் உள்நாட்டு விழாக்கள் மற்றும் வீட்டுக்காரர் செய்த தியாகங்களை கையாளுகின்றன. தர்ம சூத்திரங்கள் பொதுவாக மக்களின் சட்டங்கள், பழக்கவழக்கங்கள் மற்றும் பழக்கவழக்கங்களில் அக்கறை கொண்டுள்ளன.
மத இயக்கங்கள் (பழங்கால இந்தியா)
முதல் மில்லினியத்தின் நடுப்பகுதியில் மகாவீரர் மற்றும் புத்தர் போன்ற வரலாற்று நபர்களை மையமாகக் கொண்ட மத இயக்கங்கள் பி.சி. இரண்டாவது குழுவின் கீழ் வரும். அந்த நேரத்தில் அத்தகைய இயக்கங்களுடன் இணைந்த பல மத ஆசிரியர்கள் வளர்ந்தனர். சில ஆரம்ப புத்த நூல்கள் புத்தரின் முன்னணி எதிர்ப்பாளர்களைப் பற்றி பேசுகின்றன, அவர்கள் புராண கஸ்யபா, மஸ்கரி கோசலா, அஜிதா கேசகம்பலின், பகுதா காரயானா, சஞ்சய பெலாஸ்திபுத்ரா மற்றும் நிர்க்ரந்த ஞானபுத்ரா ஆகிய பிரிவுகளின் தலைவர்களாக இருந்தனர். பட்டியலில் இரண்டாவது மற்றும் கடைசி, மஸ்கரி கோசலா மற்றும் நிர்க்ரந்த ஜனதாபுத்ரா (மகாவீராவின் மற்றொரு பெயர்) இவை அனைத்திலும் மிக முக்கியமானவை-அவை முறையே அஜிவிகம் மற்றும் சமண மதத்துடன் இணைக்கப்பட்டன. அவர்களில் சிலரால் பிரசங்கிக்கப்பட்ட மதங்களில் வேத மரபுக்கு இணங்காத கூறுகள் இருந்தன, மேலும் அவை வேதங்களின் தவறான தன்மை மற்றும் அமானுஷ்ய தோற்றத்தை புறக்கணித்தன.
வாசுதேவா – கிருஷ்ண வழிபாடு: பாகவத – பஞ்சராத்ரா – வைஷ்ணவர். புனினியின் அஸ்தாதாயியில் உள்ள அசுத்ரா என்பது வாசுதேவாவின் (க்ர்ஸ்னா) வழிபாட்டாளர்களைக் குறிக்கிறது, இவர்களை காவிய மற்றும் புராண மரபுகள் சத்வத இனத்தின் ஹீரோ என்று வர்ணிக்கின்றன.
சந்தோக்ய உபநிஷத் பேசுகிறது அல்லது சூரிய வணங்கும் பாதிரியாராக இருந்த கோரா அங்கிராசா முனிவரின் மாணவரான தேவகியின் மகன் க்ர்ஸ்னா பேசுகிறார். வாசுதேவா – கிருஷ்ணா பெரிய குருக்ஷேத்ரா போரில் மிகவும் ஆற்றல்மிக்க பாத்திரத்தை வகித்ததாகத் தெரிகிறது, மேலும் குற்றச்சாட்டு அழிக்கப்பட்ட பின்னர் நீதியை நிலைநாட்ட உதவியது. அவர் தனது வாழ்நாளில் அவரைப் பின்பற்றுபவர்களால் இலட்சியப்படுத்தப்பட்டார், பின்னர் மன்னிப்புக் கோரப்பட்டார். அவரின் தனிப்பட்ட கடவுளாக பிரத்தியேகமாக அவரை வணங்கிய ஏராளமான மக்கள் முதலில் பகவதர்கள் என்று அழைக்கப்பட்டனர்.