- SECOND SIKH WAR (1848 – 49)
- BATTLE OF CHILLIANWALA
- DOCTRINE OF LAPSE
UNIT 4 – HISTORY OF MODERN INDIA – PART 7
SECOND SIKH WAR (1848-49)
The British now had a firm grip over the Punjab. It was only a question of time before even the semblance of independence of the Lahore durbar was wiped out Lord Dalhousie (1848-1856) had been barely six months in India when the Second Sikh War broke out. Events had moved fast towards a crisis.
Rani Jindan had been removed from Lahore to Sheikhupura on a charge of conspiracy against the British Resident. The disbanded Sikh soldiers were restive. The leading chiefs, Chatar Singh, Governor of Hazara and his son Sher Singh, became hostile; this was due to the Resident’s reluctance to permit the marriage of Dalip Singh with the daughter of Chatar Singh.
BATTLE OF CHILIANWALA
Diwan Mulraj, Governor of Multan, failed to comply with the financial demands of the Lahore durbar and resigned. Two British officers, who accompanied Kahan Singh, the successor of Mulraj, were assassinated at Multan. The British army was not ready to act in the hot season. During this interim period the revolt at Multan assumed formidable
proportions, especially after Sher Singh who had been sent by the Resident with a large army to Multan left the British camp on September 14, 1848. The Khalsa army again came together and once more fought on even terms with the British. At the battle of Chillianwala (January 13, 1849), the Sikh soldiers covered themselves with glory. It was a drawn battle. The British claimed victory, having stormed the batteries and captured the guns.
The Sikhs claimed victory they had not only repulsed British attacks but compelled the enemy to abandon the battlefield. Before reinforcements could come over from England, with Sir Charles Napier as Commander-in-Chief, Lord Gough restored his reputation by the victory of Gujarat (February 21, 1849) which destroyed the Sikh army. Multan and already been captured on January 22, 1849, and the Afghan cavalry under Dost Muhammad, an ally of the Sikhs, had been chased back to their native hills. The Punjab, annexed by proclamation. (March 29, 1849) became a British province a virgin field for the administrative talents of Dalhousie and the two Lawrences, Henry and John.
DOCTRINE OF LAPSE
Lord Dalhousie followed vigorously the policy of annexing feudatory states by what is commonly known as the Doctrine of Lapse.
THE DOCTRINE:
Lord Dalhousie convinced that British administration was better for the people than the rule of the Indian Rajas.
Accordingly, he regarded them as anomalies, to be abolished by every possible means. He further believed that good faith must be kept with rulers on the throne and with their legitimate heirs while no sentiment should have the dynasties which had forfeited sympathy by generations of misrule nor preserve those that had no hereditary successor.
The Doctrine of Lapse was the outcome of these principles, complicated by the Hindu law and practice of adoption. Dalhousie held that the state of a ruler could not pass to a son adopted without the consent of the Queen.
The Doctrine of Lapse, which had been recognized as early as 1834, thus became a powerful instrument in Dalhousie’s hands for hastening the process of political unification and administrative consolidation of the country under British rule.
IMPLEMENTATION OF DOCTRINE
- Satara was the first of the important states to the British Government in 1848. Dalhousie claimed that it had been created by Lord Hastings on the downfall of the Peswa in 1818, and therefore he declared that when the Raja of Satara, the last lineal representative of Sivaji died without a male heir in 1848, his deathbed adoption of a son without the consent of the British would not be accepted.
- The independence of the Rajput state of Karauli was continued by the Court of Directors and the Board of Control, who drew a clear distinction between a depended principality and a protected ally and held that in Karauli ancient custom must continue.
- In 1853, Jhansi Nagpur (1854) suffered their same fate as Satara and when Baji Rao, the ex-Peswa, died his pension of Rs. 8,00,000 lapsed to the state. His adopted son, Nana Sahib, was not allowed to draw it. The Nawab of Carnatic died in the same year, his rank and pension were abolished as in the case of The same principle was applied to Jaitpur, Sambalpur, Baghar and Udaipur between 1849-1852 Dalhousie further notified that on the death of emperor Bahadur Shah, his heir must quit Delhi and retire from power with a pension and an honorary title.
- In 1853, British administration was extended to Berar which the Nizam of Hyderabad handed over temporarily to the British Government in lieu of the arrears of his subsidy as also for the expense of the Hyderabad subsidiary contingent. All these were extremely drastic measures and bound to recoil like a boomerang.
நவீன வரலாறு – 07
இந்திய தேசிய காங்கிரஸ்
லார்ட் லிட்டனின் வைஸ்ரொயல்டியின் இறுதி ஆண்டுகளில் ஏற்பட்ட மிகப்பெரிய அமைதியின்மையை ஹியூம் ஆழ்ந்த அக்கறையுடன் பார்த்தார். நாட்டின் நிலையைப் பற்றி அறிந்து கொள்ள அவருக்கு சிறப்பு வழிகள் இருந்தன, இந்த அமைதியின்மையை எதிர்கொள்ளத் தவறியது இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு ஆபத்தை ஏற்படுத்தும் என்று எழுதினார். இந்த பெரிய மற்றும் வளர்ந்து வரும் சக்தியிலிருந்து தப்பிக்க ஒரு பாதுகாப்பு வால்வை வழங்க ஹியூம் உறுதியாக இருந்தார், அத்தகைய அமைப்புக்கு ஆதரவாக உத்தியோகபூர்வ ஆதரவைப் பெற்றார்.
1884 டிசம்பரில் நடந்த தியோசோபிகல் கன்வென்ஷன் ஹாலுக்குப் பிறகு கூடியிருந்த 17 தலைவர்களின் ஒரு தனியார் கூட்டத்தில் ஒரு அகில இந்திய அரசியல் அமைப்பை ஏற்பாடு செய்வதற்கான யோசனை மெட்ராஸில் திட்டமிடப்பட்டது. 1844-1906), ஃபெரோஸ் ஷா மேத்தா மற்றும் பலர், இந்தியாவின் அனைத்து பகுதிகளிலிருந்தும் பிரதிநிதிகளின் கூட்டத்தை வெடிகுண்டு வைக்க முடிவு செய்தனர்.
இது “ஒரு சொந்த நாடாளுமன்றத்தின் கிருமியிலிருந்து எதிர்பார்க்கப்படுகிறது, ஒழுங்காக நடத்தப்பட்டால், சில ஆண்டுகளில் இந்தியா எந்தவொரு பிரதிநிதித்துவ அரசாங்கத்திற்கும் முற்றிலும் தகுதியற்றது என்ற கூற்றுக்கு பதிலளிக்க முடியாத பதிலாக இருக்கும்.” 1885 ஆம் ஆண்டில் பம்பாயில் சந்தித்த முதல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ், வோமேஷ் சுந்தர் பொன்னர்ஜியின் ஜனாதிபதி கப்பலின் கீழ், 72 பிரதிநிதிகள் மட்டுமே இருந்தனர்.
இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் சந்திப்பு மற்றும் அதன் ஆண்டு பட்டியல்
இனிமேல் ஒவ்வொரு ஆண்டும் இந்தியாவின் சில முக்கியமான நகரங்களில் காங்கிரஸ் கூடியது, முறையே இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது அமர்வுகள் கல்கத்தா மற்றும் மெட்ராஸில் தாதாபாய் நாரோஜி மற்றும் பத்ருதின் தியாஹ்பி ஆகியோரின் தலைமையின் கீழ் நடைபெறுகின்றன. காங்கிரஸ் படிப்படியாக அகில இந்திய தன்மையைக் கொண்ட ஒரு சக்திவாய்ந்த அரசியல் அமைப்பாக வளர்ந்தது. பிரதிநிதிகளின் எண்ணிக்கை படிப்படியாக உயர்ந்தது, அலகாபாத்தில் (1888) நடந்த நான்காவது காங்கிரசில் 1,248 பிரதிநிதிகள் இருந்தனர். இது ஆங்கிலம் படித்த இந்தியர்களின் அரசியல் கருத்துக்களை மையமாகக் கொண்டு அவர்களுக்கு ஒரு திட்டவட்டமான வடிவத்தையும் வடிவத்தையும் கொடுத்தது. இது பிரிட்டிஷ் சிம்மாசனத்திற்கு விசுவாசமற்ற விசுவாசத்தை வெளிப்படுத்தியது மற்றும் தாராளமயம் மற்றும் பிரிட்டிஷ் அரசியல்வாதிகளின் நீதி உணர்வு ஆகியவற்றில் எல்லையற்ற நம்பிக்கையை வளர்த்தது. அதன் முழு முயற்சியும், ஆண்டுதோறும் இந்திய உரிமைகோரல்களின் உள்ளார்ந்த நீதிக்கு பிரிட்டிஷ் நனவைத் தூண்டுவதாகும், இது இந்திய சிவில் சேவைக்கான தேர்வுகளுக்கு அழுத்தம் கொடுத்தது, ஒரே நேரத்தில் இந்தியாவிலும் இங்கிலாந்திலும், ஆயுதங்களை எடுத்துச் செல்லும் உரிமை; இந்தியர்களுக்கு இம்பீரியல் ராணுவ கமிஷன்களை வழங்குதல், செயற்குழுக்களுக்கு இந்தியர்களை நியமித்தல் மற்றும் கவுன்சில்களில் பெரும்பான்மையாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள்.
இது பொருளாதார சிக்கல்களில் அதிக கவனம் செலுத்தியது, குறிப்பாக, இராணுவ செலவினங்களைக் குறைக்க சீராக அழுத்தம் கொடுத்தது.
இந்தியாவின் பல்வேறு பகுதிகளிலிருந்தும் முன்னணி பிரதிநிதிகளின் வருடாந்திர கூட்டங்கள் இந்திய ஒற்றுமையின் இலட்சியத்திற்கு யதார்த்தத்தை அளித்தன, தேசபக்தி உணர்வுகளை வளர்த்தன, மேலும் ஆங்கிலம் படித்த இந்தியர்களின் படிப்படியாக அதிகரித்து வரும் வட்டத்தில் அரசியல் நனவை எழுப்பின.
தாதாபாய் நாரோஜி, இங்கிலாந்துக்குச் சென்று அங்கு காங்கிரஸ் என்ற பெயரிலும், இந்திய மக்கள் சார்பாகவும் பிரச்சாரங்களை மேற்கொண்டார். வில்லியம் ஸ்ப்ரோஸ்டன் கெய்ன், எம்.பி. உள்ளிட்ட ஏராளமான ஆங்கிலேயர்களின் அனுதாபங்களை வென்றெடுக்க அவர் ஆர்வமாக இருந்தார். (1842-1903), வில்லியம் டிகி (1849-1904), எம்.பி. சர் ஹென்றி காட்டன் (1845-1915) மற்றும் சர் வில்லியம் வில்சன் ஹண்டர் (1840-1900). ஜூலை 1889 இல், காங்கிரசின் பிரிட்டிஷ் கமிட்டி இங்கிலாந்தில் நிறுவப்பட்டது, இந்தியா என்ற பத்திரிகையும் வெளியிடப்பட்டது. 1893 இல். சார் வில்லியம் வெடர்பர்ன் (1838-1918) மற்றும் டபிள்யூ.எஸ். இந்திய அரசியல் சீர்திருத்தங்களுக்காக பொது சபையில் கலந்துகொள்ள ஒரு இந்திய நாடாளுமன்றக் குழுவை அமைக்கவும்.
ஒன்றுபட்ட இந்திய தேசபக்தி சங்கம்
சர் சையத் அஹ்மத் (1817-1898) செயலாளராக இருந்த யுனைடெட் இந்திய பேட்ரியோடிக் அசோசியேஷன் மற்றும் ‘பிரிட்டிஷ் அசோசியேஷன் ஆஃப் ud த்’ கைகளில் இணைந்தது. அவரது தாராளவாத அனுதாபங்கள் இருந்தபோதிலும், சர் சையதுக்கு காங்கிரசுடன் எந்த தொடர்பும் இருக்காது, மேலும் அவரது முக்கியத்துவவாதிகளுக்கு அவரது முன்மாதிரியைப் பின்பற்றுமாறு அறிவுறுத்தினார். காங்கிரஸ் போராட்டத்தை ஆயுதங்கள் இல்லாத உள்நாட்டுப் போராக அவர் கருதினார். காங்கிரசின் இறுதி நோக்கம் நாட்டை ஆட்சி செய்வதேயாகும், மேலும் அவர்கள் இந்திய மக்கள் அனைவரின் பெயரிலும் இதைச் செய்ய விரும்பினாலும், அவர்கள் சிறுபான்மையினராக இருப்பதால் முஸ்லிம் உதவியற்றவர்களாக இருப்பார்கள். “
தேசபக்தி சங்கம் துண்டு பிரசுரங்களை கொண்டு வந்து இந்திய தேசிய காங்கிரசின் ‘தேசத்துரோக’ தன்மையைக் காட்டும் பிரச்சாரங்களை மேற்கொண்டது. கல்கத்தாவில் சையத் அமீர் அலி (1878) மற்றும் முஹம்மது இலக்கிய மற்றும் அறிவியல் சமூகத்தால் 1863 ஆம் ஆண்டில் அப்துல் லத்தீப் கான் ஆகியோரால் உருவாக்கப்பட்ட மத்திய தேசிய மஹோமேதன் அசோசியேஷன் அதன் வரவேற்புக் குழுவால் அணுகப்பட்டபோது இரண்டாவது காங்கிரசுக்கு பிரதிநிதிகளை அனுப்ப மறுத்துவிட்டது. இந்து பெரும்பான்மையின் அச்சம் முஸ்லிம்களை அதிக எண்ணிக்கையில் காங்கிரசில் சேர்ப்பதைத் தடுத்தது, இருப்பினும் பத்ருதீன் தியாப்ஜி மற்றும் ரஹமத்துல்லா முஹம்மது சயானி (1847-1902) போன்ற புகழ்பெற்ற முஸ்லிம்கள் முறையே 1887 மற்றும் 1896 ஆம் ஆண்டுகளில் அதன் தலைவர்களாக இருந்தனர்.