- SURGE TOWARDS TO FREEDOM
- HUMILATION – SATYAGRAHA
UNIT 5 – SURGE TOWARDS NATIONALISM – PART 1
SURGE TOWARDS FREEDOM
KOMAGATA MARU, a Japanese steamer, was chartered by Gurdit Singh, a public-spirited Sikh who had settled in Singapore along with some other Sikhs. it sailed from Hong Kong on April 4, 1914. After it reached Vancouver, the local authorities refused to allow the passengers to land ‘except in a few cases, as the immigrants had not complied with the requirements of the law’.
After some resistance, the Komagata Maru passengers had to agree to return on July 23. Meanwhile, the First World War broke out and due to certain circumstances, the vessel had to come to India. It moored at Budge Budge near Calcutta on September 29.
The passengers were to the taken to the Punjab in a special train. But ‘ the Sikhs refused to enter the train and tried to march to Calcutta in a body. They were forcibly turned back by the police and a riot ensued with loss of life on both sides.
Both in the Punjab and in Bengal, the situation was rapidly deteriorating. The Government of India passed The Defence of Indian Act In 1915, which authorized the appointment of special tribunals for the trial of revolutionaries. Severe measures were taken by the Government against them. A Pan-Islamic Party, guided from Kabul by Mahendra Pratap and Barkatullah, also tried to foment revolution in the Punjab.
HUMILIATION – SATYAGRAHA
The treatment meted out to the Indian in South Africa by the Government there, against which Gandhiji (1869-1948) had launched satyagraha, humiliation of the Indians in other British colonies and the question of Indian emigration to the British colonies had become matters of deep concern for the Indian.
Besides, there was growth of a new feeling among the educated Muslims whose outlook was considerably influenced by the Anglo-Russian agreement of 1907 about Persia, the nationalist movements in Turkey and Persia, the war between Italy and Turkey (1911), and the Balkan Wars (1912-1913).
This new consciousness helped the cause of Hindu-Muslim unity. The All-India Muslim League gave up its exclusive attitude from 1913 onwards. At its annual session, held at Lucknow on March 22, 1913, it declared its aim to be ‘the attainment of self-government for India along with the other communities’.
Both the Congress and the Muslim league held their annual sessions at Lucknow in December 1916 and concluded the ‘Lucknow Pact’ by which the Congress agreed to separate electorates. Both the organizations jointly formulated a scheme of reforms known as the ‘Congress-League Scheme’.
The resolution for self-government demanded that India should be made ‘an equal partner in the Empire with the self-governing dominions.’
The year 1916 is an important landmark in the history of the national movement in India for two other reasons. From 1908 onwards the Indian National Congress was under the influence of the moderates. Two great moderate leaders, Gopal Krishna Gokhale and Pherozeshah Mehta, passed away in February and November 1905 respectively.
In 1916, however, the moderates and the extremists reunited to work together under the Indian National Congress. Further, Mrs. Annie Besant (1847-1933), who had been working for some years for the moral and cultural regeneration of India which she had adopted as the motherland, joined the Indian national movement in 1914.
She started a daily New India, and later a weekly, Commonweal and organized a Home Rule League at Madras in September 1906. After his release from Mandalay prison in June 1914, Lokamanya Tilak started another Home Rule League at Poona in April 1916 and carried on vigorous propaganda through his two journals – the daily.
Kesari and the weekly Mahratta. The Lucknow session of the Congress in 1916 brought both the Home Rule Leagues together and they co-operated vigorously to push forward the Congress League scheme, Jawaharlal Nehru (1889-1964) later wrote: “The atmosphere became electric and most of us young men felt exhilarated and expected big things in the near future.”
The Government’s repressive measures to restrict the activities of Lokamanya Tilak and Mrs. Annie Besant served to intensify the national discontent. There was a strong demand throughout the country for the release of Mrs. Annie Besant, G.S. Arundale and B. P. Wadia. Mrs. Besant was released in September 1917 and presided over the next session of the Indian National Congress held at Calcutta in December 1917.
சுதந்திரத்தை நோக்கி எழுச்சி – 01
அவமானம் – சத்யாகிரகம்
1916 ஆம் ஆண்டு இந்தியாவில் தேசிய இயக்கத்தின் வரலாற்றில் வேறு இரண்டு காரணங்களுக்காக ஒரு முக்கியமான அடையாளமாகும். 1908 முதல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் மிதவாதிகளின் செல்வாக்கின் கீழ் இருந்தது. இரண்டு பெரிய மிதமான தலைவர்கள், கோபால் கிருஷ்ணா கோகலே மற்றும் பெரோஷேஷா மேத்தா முறையே 1905 பிப்ரவரி மற்றும் நவம்பர் மாதங்களில் காலமானார். எவ்வாறாயினும், 1916 ஆம் ஆண்டில், மிதவாதிகள் மற்றும் தீவிரவாதிகள் மீண்டும் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் கீழ் இணைந்து பணியாற்றினர். மேலும், திருமதி அன்னி பெசன்ட் (1847-1933), தாய்நாட்டாக ஏற்றுக்கொண்ட இந்தியாவின் தார்மீக மற்றும் கலாச்சார மீளுருவாக்கத்திற்காக சில ஆண்டுகளாக பணியாற்றி வந்தவர், 1914 இல் இந்திய தேசிய இயக்கத்தில் சேர்ந்தார்.
அவர் ஒரு தினசரி புதிய இந்தியாவைத் தொடங்கினார், பின்னர் ஒரு வாரமான காமன்வெல் மற்றும் செப்டம்பர் 1906 இல் மெட்ராஸில் ஒரு ஹோம் ரூல் லீக்கை ஏற்பாடு செய்தார். ஜூன் 1914 இல் மாண்டலே சிறையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட பின்னர், லோகமண்ய திலக் ஏப்ரல் 1916 இல் பூனாவில் மற்றொரு ஹோம் ரூல் லீக்கைத் தொடங்கினார், அவரது இரண்டு பத்திரிகைகள் – தினசரி மூலம் தீவிரமான பிரச்சாரத்தில். கேசரி மற்றும் வாராந்திர மஹாராத்தா. 1916 இல் காங்கிரசின் லக்னோ அமர்வு ஹோம் ரூல் லீக் இரண்டையும் ஒன்றாகக் கொண்டுவந்தது, காங்கிரஸ் லீக் திட்டத்தை முன்னெடுத்துச் செல்ல அவர்கள் தீவிரமாக ஒத்துழைத்தனர், ஜவஹர்லால் நேரு (1889-1964) பின்னர் எழுதினார்: “வளிமண்டலம் மின்சாரமாக மாறியது, நம்மில் பெரும்பாலோர் இளைஞர்கள் எதிர்காலத்தில் மகிழ்ச்சியான மற்றும் எதிர்பார்க்கப்பட்ட பெரிய விஷயங்களை உணர்ந்தேன். “
லோகமண்ய திலக் மற்றும் திருமதி அன்னி பெசன்ட் ஆகியோரின் நடவடிக்கைகளை கட்டுப்படுத்துவதற்கான அரசாங்கத்தின் அடக்குமுறை நடவடிக்கைகள் தேசிய அதிருப்தியை தீவிரப்படுத்த உதவியது. திருமதி அன்னி பெசன்ட், ஜி.எஸ். அருண்டேல் மற்றும் பி. பி. வாடியா ஆகியோரின் விடுதலைக்கு நாடு முழுவதும் பலத்த கோரிக்கை இருந்தது. திருமதி பெசன்ட் செப்டம்பர் 1917 இல் விடுவிக்கப்பட்டு, டிசம்பர் 1917 இல் கல்கத்தாவில் நடைபெற்ற இந்திய தேசிய காங்கிரசின் அடுத்த அமர்வுக்கு தலைமை தாங்கினார்.
அரசியலமைப்பு சீர்திருத்தங்கள்
பிரிட்டிஷ் போர் முயற்சி இந்தியாவிலிருந்து ஆண்கள், பணம் மற்றும் ஆயுதங்களில் பெரும் மற்றும் தாராள பங்களிப்பைப் பெற்றது. இந்த நம்பிக்கையை ஒப்புக்கொள்வது. லோர் பிர்கன்ஹெட் (பின்னர் இந்திய வெளியுறவுத்துறை செயலாளர்) கவனித்தார். “… .இந்தியா இல்லாமல், உண்மையில் அவரது உதவியின்றி அது ஒரு வெற்றிகரமான முடிவுக்கு கொண்டு வரப்பட்டிருந்தால் போர் மிக நீண்ட காலமாக இருந்திருக்கும் …”
இந்தியா தாய் நாட்டிற்கு கணக்கிட முடியாத சொத்து “. அதே நேரத்தில், போர் மக்கள் மத்தியில் தேசிய நனவின் வளர்ச்சியை விரைவுபடுத்தியது. 1916 பிப்ரவரி 29 அன்று கராச்சியில் நிகழ்த்திய உரையில்,
மகாத்மா காந்தி கூறினார், “… ஒரு புதிய நம்பிக்கை மக்களின் இதயங்களை நிரப்பியுள்ளது, ஏதோ நடக்கப்போகிறது என்ற நம்பிக்கை, இது தாய்நாட்டை ஒரு உயர்ந்த அந்தஸ்துக்கு உயர்த்தும் …” பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் இந்தியாவின் மேலும் ஆதரவை திரட்ட வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்தது கடுமையான ஆபத்து மற்றும் ES இன் அந்த நேரத்தில் மாண்டகு. இந்திய வெளியுறவுத்துறை செயலாளர், ஆகஸ்ட் 20, 1907 அன்று பின்வரும் குறிப்பிடத்தக்க அறிவிப்பை வெளியிட்டார்.
பிரிட்டிஷ் சாம்ராஜ்யத்தின் ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக இந்தியாவில் பொறுப்புள்ள அரசாங்கத்தின்… .. “
இண்டிகோ தோட்டக்காரர்களின் அடக்குமுறையின் கீழ் உறுமிக் கொண்டிருந்த சம்பாரனின் கலவரத்தின் வேண்டுகோளுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, மகாத்மா காந்தி 1917 இல் அங்கு சென்றார். பீகாரின் சில தலைவர்களின் உதவியுடன் மற்றும் ரியோட்களின் சார்பாக அவரது தன்னலமற்ற மற்றும் அச்சமற்ற சிலுவைப் போரின் மூலம் , சம்பாரனைக் கடக்க அரசாங்கத்தை வற்புறுத்துவதில் காந்திஜி வெற்றி பெற்றார், சமூக மற்றும் கல்வித் துறைகளில் சில உன்னத சோதனைகளால் குறிக்கப்பட்டது. அதே நேரத்தில், இது சம்பாரனின் பொது மக்களின் மனதில் விழிப்புணர்வு உணர்வைத் தூண்டுவதன் மூலம் தேசியவாதத்திற்கான காரணத்தை வளர்த்தது, இது ஒரு வெற்றிகரமான தேசிய போராட்டத்திற்கு இன்றியமையாத முன்நிபந்தனையாகும். “… சம்பரன் போராட்டம் உண்மைக்கு ஒரு சான்று” என்று மகாத்மா காந்தி எழுதினார், “எந்தவொரு துறையிலும் மக்களின் ஆர்வமற்ற சேவை இறுதியில் நாட்டை அரசியல் ரீதியாக உதவுகிறது ….” இந்தியாவின் பிற பகுதிகளிலும் விவசாய சிக்கல்கள் இருந்தன, குறிப்பாக குஜராத்தில் உள்ள கைராவில், மகாத்மா காந்தியின் ஆலோசனையின் கீழ் ரியோட்கள் சத்தியாக்கிரகத்தை ஏற்பாடு செய்தனர்.
போரின்போது அவர் செய்த தியாகங்களுக்கு ஈடாக, இந்தியா இயற்கையாகவே பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் மீது அதிக எதிர்பார்ப்புகளைக் கொண்டிருந்தது, குறிப்பாக ஆகஸ்ட் 1917 ஆம் ஆண்டின் மொன்டாகு பிரகடனத்திற்குப் பிறகு. வைஸ்ராயை அணுகவும், விசாரணை நடத்தவும் இந்தியாவுக்குச் செல்வதாக மொன்டாகு அறிவித்திருந்தார். சுய அரசாங்கத்தை நோக்கிய இந்தியாவின் முன்னேற்றத்தில் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து நலன்களும். நவம்பர் 10, 1917 இல் மொன்டாகு மிஷன் இந்தியாவை அடைந்தது. இது ஒரு சீர்திருத்த திட்டத்தை உருவாக்கியது, இது ஜூலை 8, 1918 அன்று வெளியிடப்பட்டது மற்றும் 1919 ஆம் ஆண்டு இந்திய அரசுச் சட்டத்தில் பொதிந்துள்ளது. மொன்டாகு-செல்ம்ஸ்ஃபோர்ட் அறிக்கையின் வெளியீடு கோபமான கூச்சலை எழுப்பியது தீவிரவாத உறுப்புகளிலிருந்து. லோகமண்ய திலக் மற்றும் திருமதி அன்னி பெசன்ட் இதை கடுமையாக கண்டித்தனர்.
1918 ஆம் ஆண்டில் பம்பாயில் ஹசன் இமாமின் ஜனாதிபதி கப்பலின் கீழ் நடைபெற்ற காங்கிரசின் சிறப்பு அமர்வு, பொறுப்பான அரசாங்கத்தை நோக்கி ஒரு கணிசமான படியாக அமைவது ஏமாற்றமளிப்பதாக கண்டனம் தெரிவித்தது. ‘பிரிட்டிஷ் ஜனநாயகம் குறித்த காங்கிரஸின் கருத்துக்களை அழுத்துவதற்காக’ இங்கிலாந்துக்கு ஒரு பிரதிநிதியை அனுப்பவும் அது முடிவு செய்தது.
இந்த சீர்திருத்தங்களைச் செயல்படுத்த காந்திஜி முதலில் ஆதரவாக இருந்தார், அதன்படி காங்கிரஸ் 1919 இல் முடிவு செய்தது, ஆனால் சில காரணிகள் விரைவில் இந்தியாவில் கணிசமான உற்சாகத்தை ஏற்படுத்தின. கூடுதல் வரிவிதிப்பு மற்றும் பிரதான தேவைகளின் கட்டுரைகளின் விலை உயர்வு காரணமாக பொருளாதார சிக்கல்கள் மக்களுக்கு கடுமையான கஷ்டங்களை உருவாக்கியது மற்றும் ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிராக அதிருப்தியை அதிகரித்தன. முதலாம் உலகப் போரில் தோல்வியடைந்த பின்னர் துருக்கிக்கு துண்டிக்கப்படுவது குறித்த கேள்விக்கு கிலாபத் இயக்கத்தால் இந்தியாவில் முஸ்லிம் உணர்வு ஆழமாக கிளறப்பட்டது.