பதவியை ஏற்றுக்கொள்வதில் காங்கிரஸின் உண்மையான பொருள் இவ்வாறு காங்கிரஸ் தலைவர் ஜவஹர்லால் நேரு கூறினார். “பதவியை ஏற்றுக்கொள்வது என்பது அடிமை அரசியலமைப்பை ஏற்றுக்கொள்வதன் அர்த்தமல்ல. இதன் பொருள் கூட்டமைப்பின் வருகையை எதிர்த்துப் போராடுவது என்பது நமது அதிகாரத்திலும் உள்ளேயும் சட்டமன்றங்களுக்கு வெளியேயும்” பம்பாய், மெட்ராஸ், பீகார், ஐக்கிய மாகாணங்கள், மத்திய மாகாணங்கள், ஒரிசா மற்றும் சில காலத்திற்குப் பிறகு, வடமேற்கு எல்லைப்புற மாகாணத்தில் காங்கிரஸ் விரைவில் பல மாகாணங்களில் அமைச்சுக்களை அமைத்தது. சிந்தில், அமைச்சர்களும், சட்டமன்ற உறுப்பினர்களில் பெரும்பான்மையினரும் காங்கிரஸின் கொள்கையுடன் தங்களை அடையாளப்படுத்திக் கொண்டனர்.

துரதிர்ஷ்டவசமாக, இனவாத முரண்பாடு இந்திய அரசியலில் கடுமையான பிரச்சினையாக மாறியது. ஒவ்வொரு மாகாணத்திலும் முஸ்லீம் லீக்குடனான கூட்டணியின் சூத்திரத்தை ஒப்புக் கொள்ள காங்கிரஸ் தனது சொந்த மதத்தை பின்பற்றுவதைக் காணவில்லை. ஒரு காலத்தில் காங்கிரஸின் பார்வைக்கு ஏற்ப ஒரு தேசத்தின் கோட்பாட்டின் ஆதரவாளராக இருந்த எம்.ஏ. ஜின்னா, இப்போது காங்கிரஸ் அமைச்சகங்களின் கொள்கைகளையும் செயல்பாடுகளையும் கண்டித்து, ‘காங்கிரஸ் அரசாங்கத்தின் கீழ் முஸ்லிம்களுக்கு நீதி அல்லது நியாயமான நாடகத்தை எதிர்பார்க்க முடியாது . ‘ எவ்வாறாயினும், பிந்தையவர்களுக்கு எதிரான அவரது குற்றச்சாட்டுகள் ஒருபோதும் துணைபுரியவில்லை. இந்தியாவில் முஸ்லிம்களின் ஒரு அதிகாரப்பூர்வ மற்றும் பிரதிநிதித்துவ அமைப்பாக அங்கீகரிக்கப்படுவதாகக் கூறும் முஸ்லீம் லீக்கின் மறுக்கமுடியாத தலைவராக ஜின்னா ஆனார். ‘பாராளுமன்ற அரசாங்கத்தின் ஜனநாயக முறையும், ஒரே மாதிரியான தேசத்தின் கருத்தாக்கமும், மணிகளை எண்ணும் முறையும்’ இந்தியாவில் சாத்தியமில்லை என்று ஜின்னா உறுதியாகக் கூறினார். அவரது அறிவுறுத்தலின் கீழ், மாகாணங்களில் காங்கிரஸ் அமைச்சகங்கள் ராஜினாமா செய்த பின்னர், நிவாரண அடையாளமாக முஸ்லிம் லீக் ஒரு ‘விடுதலை நாள்’ அனுசரித்தது.

செப்டம்பர் 3, 1939 அன்று கிரேட் பிரிட்டன் ஜெர்மனிக்கு எதிராக போரை அறிவித்தபோது, ​​வைஸ்ராய் மற்றும் இந்திய ஆளுநர் ஜெனரல் லார்ட் லின்லித்கோ, இந்தியாவும் ஜெர்மனியுடன் போரில் இருப்பதாக அறிவித்து, பெரிய நாடுகளிடையேயும், உலகின் வரலாற்று நாகரிகங்கள். பாசிச மற்றும் நாஜி சித்தாந்தங்கள் மற்றும் நடைமுறைகளை இந்தியா முற்றிலுமாக மறுத்தது, ஆனால் அவரது மகத்தான பொறுப்புகளை கருத்தில் கொண்டு, காங்கிரஸ் செயற்குழு இந்தியாவை ‘இந்திய மக்களின் அனுமதியின்றி’ போர்க்குணமிக்க நிலைக்கு இழுக்கப்படுவதற்கு எதிராக ஒரு போராட்டத்தை பதிவு செய்தது. ‘ஜனநாயகம்’ மற்றும் ‘ஏகாதிபத்தியம்’ தொடர்பாக காங்கிரஸ் ‘அவர்களின்’ போர் நோக்கங்கள் ‘என்ன, இந்த நோக்கங்கள்’ இந்தியாவுக்கு எவ்வாறு பொருந்தும் ‘என்ற விதிமுறைகளை வெளியிட்டன.

இந்தியாவை ‘ஒரு சுதந்திர தேசமாக’ கருதப் போகிறதா என்று கூறவும் அரசாங்கத்திடம் கேட்கப்பட்டது. எந்தவொரு திருப்திகரமான பதிலும் இல்லாத நிலையில், அனைத்து காங்கிரஸ் அமைச்சுகளும் அக்டோபர் – நவம்பர் 1939 இல் ராஜினாமா செய்தன, 1935 ஆம் ஆண்டு இந்திய அரசு சட்டத்தின் பிரிவு 93 இந்த மாகாணங்களில் உடனடியாக அமல்படுத்தப்பட்டன. இந்த பிரிவின் கீழ், ஆளுநர் சட்டமன்றங்களை இடைநீக்கம் செய்து, மாகாண அரசாங்கங்கள் மற்றும் சட்டமன்றங்களின் அதிகாரங்களைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார். நட்பு நாடுகளுக்கு ஒரு பயங்கரமான திருப்பத்தை ஏற்படுத்திக்கொண்டிருந்த நிலையில், குறைந்தபட்சம் ஒரு தற்காலிக ‘தேசிய அரசாங்கம்’ மையத்தில் அமைக்கப்பட்டு, ‘சுதந்திரத்தை நிறைவு செய்வதற்கான இந்தியாவின் உரிமை’ ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டால், காங்கிரஸ் போர் முயற்சியில் ஒத்துழைக்க முன்வந்தது. இங்கிலாந்து. அரசாங்கங்களின் பதில் ஆகஸ்ட் 8, 1940 இல் வைஸ்ராயின் அறிக்கை, பின்னர் ‘ஆகஸ்ட் சலுகை’ என்று அழைக்கப்பட்டது. பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் ‘இந்தியாவின் அமைதி மற்றும் நலனுக்கான அவர்களின் தற்போதைய பொறுப்புகளை அரசாங்கத்தின் முறைக்கு மாற்றுவதைப் பற்றி சிந்திக்க முடியாது, அதன் அதிகாரம் இந்தியாவின் தேசிய வாழ்க்கையின் பெரிய மற்றும் சக்திவாய்ந்த கூறுகளால் நேரடியாக மறுக்கப்படுகிறது.’ யுத்தம் முடிந்தபின் இந்தியாவின் அரசியலமைப்பை வடிவமைப்பதற்கான ஒரு பிரதிநிதித்துவக் குழுவின் வாய்ப்பை இந்த அறிக்கை வெளிப்படுத்தியது. இதற்கிடையில், குறிப்பிடப்பட்ட பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் ‘நட்பு உடன்படிக்கையின் அடிப்படையை எட்டுவதற்கான பிரதிநிதித்துவ இந்தியர்களின் முயற்சிகளை’ வரவேற்கும், மேலும் கூடுதல் இந்திய உறுப்பினர்களை பரிந்துரைப்பதன் மூலம் மத்திய செயற்குழுவின் விரிவாக்கத்திற்கு உடனடி விளைவு வழங்கப்படும் என்று அவர்கள் நம்பினர். பிரிட்டிஷ் இந்தியா மற்றும் இந்திய மாநிலங்களின் பிரதிநிதிகளைக் கொண்ட ‘போர் ஆலோசனைக் குழு’ ஒன்றை நிறுவுதல்.

‘ஆகஸ்ட் சலுகை’ தேசியவாத இந்தியாவை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது மற்றும் காங்கிரஸால் முற்றிலும் நிராகரிக்கப்பட்டது. “இது வளைகுடாவை விரிவுபடுத்துகிறது” என்று மகாத்மா காந்தி குறிப்பிட்டார், “காங்கிரஸ் மற்றும் இங்கிலாந்து பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் இந்தியா இடையே”. “நாங்கள் சுதந்திரத்தை விரும்புகிறோம், ஆதிக்கம் அல்ல அல்லது வேறு அந்தஸ்து அல்ல” என்று ஜவஹர்லால் நேரு கவனித்தார். இந்தியா மீதான பிரிட்டனின் கொள்கைக்கு எதிரான ஒரு தார்மீக எதிர்ப்பாக, மகாத்மா காந்தியின் வழிகாட்டுதலின் கீழ், அக்டோபர் 1940 இல் காங்கிரஸ் “தனிநபர் சட்ட ஒத்துழையாமை” யைத் தொடங்கியது, அது பதினான்கு மாதங்களுக்கும் மேலாக தொடர்ந்தது.

இரண்டு நாடுகளின் கோட்பாடு:

            ஒரு சுதந்திர ஐக்கிய இந்தியாவின் இலட்சியத்திற்கு காங்கிரஸ் தொடர்ந்து உண்மையாக இருந்தது. பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் ‘சிறுபான்மையினரின் பிரச்சினை’ பற்றியும், சிலர் ‘காங்கிரசுக்கும் முஸ்லீம் லீக்கிற்கும் இடையிலான பிரிக்க முடியாத இடைவெளி’ பற்றிப் பேசினாலும், மகாத்மா காந்தி இது ஒரு உள்நாட்டுப் பிரச்சினை என்று கருதினார், ஆங்கிலேயர்கள் இந்தியாவில் இருந்து விலகினால் அது மறைந்துவிடும். மார்ச் 1940 இல் நடைபெற்ற காங்கிரசின் ராம்கர் (பீகார்) அமர்வில், ம ula லானா அபுல் கலாம் ஆசாத், இந்தியாவில் இந்துக்களுக்கும் முஸ்லிம்களுக்கும் இடையில் ஒரு பொதுவான தேசத்தின் பாரம்பரியத்தை வலியுறுத்தினார், மேலும் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் குறிப்பிட்டார். “நாங்கள் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும், இப்போது நாம் ஒரு இந்திய தேசமாக மாறிவிட்டோம், ஒன்றுபட்ட மற்றும் பிரிக்க முடியாதது”.

பல்வேறு காரணிகள் வகுப்புவாத கசப்பைத் தூண்டியது மற்றும் மார்ச் 1940 இல் லாகூரில் நடைபெற்ற அதன் வருடாந்திர அமர்வில், முஸ்லிம்கள் ‘சிறுபான்மையினர் அல்ல’ ஒரு ‘தேசம்’ என்ற கோட்பாட்டை முஸ்லிம் லீக் விவரித்தது, மேலும் அவர்கள் தாயகம், பிரதேசம் மற்றும் மாநிலம் ஆகியவற்றைக் கொண்டிருக்க வேண்டும் . ‘இந்தியாவின் வடமேற்கு மற்றும் கிழக்கு மண்டலங்களைப் போலவே முஸ்லிம்களும் எண்ணிக்கையில் பெரும்பான்மையாக உள்ள பகுதிகள், சுயாதீன மாநிலங்களாக அமைக்க குழுவாக இருக்க வேண்டும், அதில் தொகுதி அலகுகள் தன்னாட்சி மற்றும் இறையாண்மையாக இருக்கும்’ என்று அது விரும்பியது. உண்மையில், இந்தியாவில் முஸ்லிம்கள் மீது முஸ்லீம் லீக்கின் செல்வாக்கு அந்த நேரத்தில் அதிகமாகிவிட்டது.

அரசியலமைப்பு முட்டுக்கட்டை தொடர்ந்தது, செப்டம்பர் 9, 1941 அன்று பிரிட்டிஷ் பிரதம மந்திரி வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் இந்த பொது மன்றத்தில், அட்லாண்டிக் சாசனம் இந்தியாவுக்கு பொருந்தாது என்று அறிவித்தது இந்தியர்களின் அதிருப்தியை அதிகரித்தது. ஆனால் சர்வதேச நிலைமை மேலும் மேலும் அச்சுறுத்தலாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தது. பசிபிக் நாட்டில் ஜப்பானியர்களின் வெற்றி, பிப்ரவரி 15, 1942 இல் சிங்கப்பூரை அவர்களிடம் ஒப்படைத்தல் மற்றும் முறையே மார்ச் 7 மற்றும் ஏப்ரல் 29 ஆகிய தேதிகளில் ரங்கூன் மற்றும் மாண்டலேவைக் கைப்பற்றியது, யுத்த அபாயத்தை இந்தியாவின் வீட்டு வாசலுக்கு கொண்டு வந்தது. ஏப்ரல் மாதத்தில் கொழும்பு, விசாகப்பட்டினம் மற்றும் காக்கினாடா ஆகிய நாடுகளிலும் நடந்த வான்வழித் தாக்குதல்களும், வங்காள விரிகுடாவில் ஜப்பானிய போர்க்கப்பல்கள் இருப்பதும் இந்தியாவின் கிழக்கு கடற்கரை முழுவதையும் தாக்குவதற்கு அம்பலப்படுத்தியது.