- DEPRESSED CLASSES
UNIT 5 – SURGE TOWARDS NATIONALISM – PART 6
The question of the so-called ‘Depressed Classes’ had complicated the situation. The publication of Ramsay Macdonald’s communal Award in August 1932, establishing separate electorates for those called the ‘Depressed Classes’ greatly shocked Mahatma Gandhi who began a ‘fast unto death’ from September 20, in disapproval of it. This caused a good deal of agony throughout the country.
On September 24, the Poona Pact was signed, and it almost doubled the number of seats reserved for the ‘Depressed Classes’. These seats were to be filled by joint electorates out of the panel of names originally chosen by them alone. On acceptance of this pact by the British Prime Minister, Mahatma Gandhi’s fast was broken. One remarkable effect of this fast was to create a new consciousness in the country about the removal of untouchability and uplift of the harijans.
For certain reasons, the Civil Disobedience Movement slowly declined, and it was formally suspended in May 1934. Meanwhile, complex economic factors and agrarian troubles in India had given a new outlook to the Congress.
A clear expression of this fact was the resolution on ‘Fundamental Rights and Economic Programme’ moved at the Karachi session of the Congress in March 1931. These factors were also responsible for the rise of the Kisan Movement and gave an impetus to the creed of socialism. In May 1934 the socialists formed a separate party within the fold of the Congress, known as the Congress Socialist Party.
In May 1934, the Congress parliamentary Board had been formed at Patna with Dr. Ansari as its president and Bhulabhai Desai as Secretary. The Congress swept the polls for the general or predominantly Hindu seats. After a deadlock over the question of the exercise of the special powers of interference by the Governor of a province and clarification of the position by the Viceroy in a statement of June 21, 1937, that ‘Congressmen be permitted to accept office where they may be invited thereto.’
The real object of the Congress in accepting office was thus stated by the President of the Congress, Jawaharlal Nehru. “Acceptance of office does not mean by an iota acceptance of the slave constitution. It means fighting against the coming of Federation by all means in our power inside as well as outside the Legislatures”. The Congress soon formed ministries in several provinces – Bombay, Madras, Bihar, the United Provinces, the Central Provinces, Orissa and after some time, in the North-West Frontier Province. In Sind, the ministers and the majority of the members of the legislative Assembly identified themselves with the policy of the Congress.
Unfortunately, communal discord was becoming an acute problem in Indian politics. In pursuance of its own creed, the Congress did not find it possible to agree to the formula of a coalition with the Muslim League in each province.
M.A. Jinnah who had once been an advocate of the theory of one-nation in line with the view of the Congress, now denounced the policies and activities of the Congress ministries and declared that ‘the Muslims can expect neither justice nor fair play under Congress Government.’ However, his charges against the latter were never sub-stantiated.
Jinnah became the undisputed leader of the Muslim League, which claimed to be recognized as the one authoritative and representative organization of the Muslims in India. Jinnah strongly held that ‘the democratic system of parliamentary Government and the conception of a homogeneous nation and the method of counting beads’ was not possible in India. Under his instructions, the Muslim League observed a ‘Day of Deliverance’ as a mark of relief after the resignation of the Congress ministries in the provinces.
When Great Britain declared war against Germany on September 3, 1939, Lord Linlithgow, the Viceroy and Governor-General of India proclaimed that India also was at war with Germany and asked her to play a part worthy of her place among the great nations and the historic civilizations of the world.
India entirely disapproved of Fascist and Nazi ideologies and practices, but taking into consideration her tremendous responsibilities, the Congress Working Committee registered a protest against India being drawn into belligerency ‘without the consent of the Indian people’. The Congress issued terms’ what their ‘War Aims’ were in regard to ‘Democracy’ and ‘imperialism’ and how these aims were ‘going to apply to Indi’.
The Government were also asked to state if India was going to be treated as ‘an independent nation’. In the absence of any satisfactory answer all the Congress ministries resigned in October – November 1939 and Section 93 of the Government of India Act, 1935, was immediately enforced in these provinces.
Under this Section, the Governor by suspending the legislatures, began to exercise the powers of the provincial governments and the Legislatures. As the was taking a menacing turn for the Allies, the Congress offered to co-operate in the war effort, if at least a provisional ‘National Government’ was constituted at the Centre and ‘the right of India to complete Independence’ was acknowledged by Great Britain.
சுதந்திரத்தை நோக்கி எழுச்சி – 06
இவை அனைத்தும் இந்தியா முழுவதும் பெரும் கவலையையும் உற்சாகத்தையும் ஏற்படுத்தின, இதற்கிடையில் வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் மார்ச் 2, 1942 அன்று ஒரு அறிவிப்பை வெளியிட்டார், அமைச்சரவை உறுப்பினரான சர் ஸ்டாஃபோர்ட் கிரிப்ஸின் கீழ் இந்தியாவுக்கு ஒரு பணியை அனுப்ப பிரிட்டிஷ் அமைச்சரவை முடிவு செய்துள்ளது. ‘படையெடுப்பாளரின் அச்சுறுத்தலிலிருந்து தங்கள் நிலத்தை பாதுகாக்க இந்திய வாழ்வின் அனைத்து சக்திகளையும் அணிதிரட்டும் நோக்கில் முட்டுக்கட்டை தீர்வு. இந்தியா மற்றும் இந்திய மாநிலங்களின் பிரதிநிதிகளைக் கொண்ட டொமினியன் அந்தஸ்து மற்றும் போருக்குப் பின்னர் ஒரு அரசியலமைப்பை உருவாக்கும் அமைப்பு வழங்குவதற்கான வாக்குறுதியை கிரிப்ஸ் திட்டங்கள் மீண்டும் மீண்டும் செய்தன. எவ்வாறாயினும், யுத்த காலத்திலும், ‘புதிய அரசியலமைப்பை வடிவமைக்க முடியும் வரையிலும் இது விதிக்கப்பட்டது. அவரது மாட்சிமை அரசாங்கம் தவிர்க்க முடியாமல் அவர்களின் உலகப் போரின் ஒரு பகுதியாக இந்தியாவின் பாதுகாப்பிற்கான கட்டுப்பாட்டையும் திசையையும் தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். எனவே, இந்திய அரசாங்கத்தில் உடனடி மாற்றம் எதுவும் இருக்கக்கூடாது, இருப்பினும் தேசியத் தலைவர்கள் விரைவான முன்னேற்றங்களுடன் இந்தியாவை நோக்கி முன்னேறி வரும் ஜப்பானியர்களுக்கு எதிராக ஒரு “மக்கள் போர்” ஏற்படுவதை ஒழுங்கமைக்க வேண்டும் என்று கருதினாலும், அதிகாரத்தை இந்திய கைகளுக்கு முழுமையாக மாற்றுவது அவசியம்.
வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கம்
ஆகஸ்ட் 8, 1942 அன்று பம்பாயில் நடந்த கூட்டத்தில், அகில இந்திய காங்கிரஸ் கமிட்டி ‘இந்தியாவை விட்டு வெளியேறு’ தீர்மானத்தை ஏற்றுக்கொண்டது, பிரிட்டிஷ் அதிகாரத்தை இந்தியாவில் இருந்து திரும்பப் பெறுவதற்கான கோரிக்கையை அனைத்து முக்கியத்துவங்களுடனும் மீண்டும் மீண்டும் கூறியதுடன், அகிம்சை வழிகளில் ஒரு வெகுஜன போராட்டத்தை அனுமதித்தது. மகாத்மா காந்தியின் தலைமையில். இயக்கம் வெடிப்பதைத் தடுக்க அரசாங்கம் உடனடி நடவடிக்கைகளை எடுத்தது. ஆகஸ்ட் 9 அதிகாலையில் மகாத்மா காந்தி மற்றும் காங்கிரஸ் செயற்குழு உறுப்பினர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர், மேலும் பல கைதுகள் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளிலும் விரைவாகப் பின்பற்றப்பட்டன. இந்த இயக்கம் விரைவில் முன்னோடியில்லாத வகையில் வெகுஜன எழுச்சியாக வளர்ந்தது, இதில் மாணவர்கள் ஒரு வீரப் பாத்திரத்தை வகித்தனர். தகவல்தொடர்புகளை சேதப்படுத்தவும், அரசாங்க நடவடிக்கைகளைத் தடுக்கவும், பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்திற்காக நின்ற அனைத்தையும் தாக்கவும் முயலும் மக்கள் கோபத்தின் வெளிப்படையான வெடிப்புகளுடன் இது ஒரு வன்முறை வடிவத்தை எடுத்துக் கொண்டது. கண்மூடித்தனமான கைதுச் சட்டங்கள், பத்திரிகைகளை மோசடி செய்தல், கூட்டு அபராதம் விதித்தல், கொடுமைகளைச் செய்த இராணுவத்தின் வேலைவாய்ப்பு மற்றும் விமானங்களில் இருந்து கூட மக்கள் மீது துப்பாக்கிச் சூடு போன்ற இரக்கமற்ற அடக்குமுறைக்கு அரசாங்கம் முயன்றது.
இந்த இயக்கம் நவம்பர் 1942 க்குள் நசுக்கப்பட்டதாகத் தெரிகிறது, ஆனால் இது புயலுக்கு முன் மந்தமானது. இந்த கடுமையான நடவடிக்கைகள் அதிருப்திக்கு உட்பட்டவை மற்றும் பிரிட்டிஷ் அதிகாரத்தை பிடுங்குவதற்கான இரகசிய நடவடிக்கைகள் அடுத்த ஆண்டில் ஆசாத் தஸ்தா மற்றும் வேறு சில புரட்சிகர குழுக்களால் தொடர்ந்தன. புரட்சியின் புதிய கட்டத்தின் நற்செய்தி 1942 டிசம்பரின் இறுதியில் ஜெயபிரகாஷ் நாராயணனால் ‘சுதந்திரத்திற்கான அனைத்து போராளிகளும்’ என்று அவர் உரையாற்றிய சுற்றறிக்கையில் மக்களுக்கு தெரிவிக்கப்பட்டது.
சுபாஷ் சந்திர போஸ்
சுபாஷ் சந்திரபோஸின் இயக்கம், தன்னலமற்ற தேசபக்தர், உறுதியற்ற உறுதியுடன், பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்திற்கு கவலையின் கூடுதல் காரணியாக நிரூபிக்கப்பட்டது. 1944 இல் இந்தியாவில் இருந்து தப்பித்த பின்னர், அவர் ஜெர்மனி மற்றும் ஜப்பான் அரசாங்கங்களுடன் தொடர்புகளை ஏற்படுத்தினார். மலாய் தீபகற்பத்தை ஜப்பானியர்கள் கைப்பற்றியபோது, ஆயிரக்கணக்கான இந்திய வீரர்கள் அவர்களால் கைதிகளாக ஆக்கப்பட்டனர். ஜப்பானிய அரசாங்கத்துடன் புரிந்து கொண்டதன் மூலம். நேதாஜி இந்த இந்தியர்களை ஆசாத் ஹிந்த் ஃபாஜ் அல்லது இந்திய தேசிய இராணுவமாக ஒழுங்கமைத்ததால் பாராட்டப்பட்ட சுபாஸ் சந்திரபோஸ். சிங்கப்பூரில் ஒரு ‘தற்காலிக சுதந்திர அரசாங்கத்தை’ நிறுவுவதாக அவர் அறிவித்தார், 1943 இல், அவரது வீரர்கள், ஒரு ஜப்பானிய இராணுவத்துடன், இந்தியாவின் கிழக்கு எல்லை வரை அணிவகுத்துச் சென்றனர்.
இந்திய விவகாரங்கள் மிகவும் சிக்கலானவையாக இருந்தன, அரசாங்கத்தின் மீறல்களுக்கு எதிரான தார்மீக போராட்டமாக மகாத்மா காந்தி இருபத்தி ஒரு நாள் நோன்பு வைத்ததால் நாட்டில் வேதனையும் பதட்டமும் ஏற்பட்டது. சி. ராஜகோபாலாச்சாரி தனது ‘பேக் டு கிரிப்ஸ்’ என்ற கோட்பாட்டின் மூலம் அரசியலமைப்பு முட்டுக்கட்டைக்கு ஒரு தீர்வை ‘தி வே அவுட்’ என்ற தலைப்பில் ஒரு துண்டு பிரசுரத்தில் முன்மொழிந்தார். சிறுபான்மையினர் மற்றும் மாநிலங்களுக்கான சுயநிர்ணயக் கொள்கைக்கு ‘இலவச மற்றும் சுயாதீனமான அரசியலமைப்பிற்கான திட்டத்தில்’ சலுகை வழங்க அவர் பரிந்துரைத்தார். அக்டோபர் 1943 இல் அதன் கவர்னர் ஜெனரலாக இந்தியனை அடைந்த லார்ட் வேவெல், போர்க்காலத்தில் தற்போதுள்ள அரசாங்கத்துடன் அனைவரையும் ஒத்துழைக்க வீணாக மன்றாடினார்.
அரசியல் முட்டுக்கட்டை:
முஸ்லீம் லீக் பாகிஸ்தானுக்கான கோரிக்கையை கடுமையாக்கியதால் இனவாத கேள்வி ஒரு குழப்பமான ஒன்றாக மாறியது. ‘இந்தியாவை விட்டு வெளியேறு’ என்ற காங்கிரஸ் கோரிக்கைக்கு எதிராக, முஸ்லிம் லீக்கின் புதிய முழக்கம் ‘பிரித்து வெளியேறு’ என்பதாகும். மே 6, 1944 அன்று சிறையில் இருந்து விடுவிக்கப்பட்ட மகாத்மா காந்தி வகுப்புவாத நல்லிணக்கத்திற்காக மிகுந்த முயற்சிகளை மேற்கொண்டார் – அதை அவர் தனது வாழ்க்கையின் நோக்கம் என்று கருதினார் – மேலும் ஜின்னாவுடன் கலந்துரையாடினார். அவரது முன்மொழிவுகளை ஏற்றுக்கொள்வதற்குப் பதிலாக, ஜின்னா 1945 மார்ச்சில் அனுசரித்தார். “பாக்கிஸ்தான் எங்கள் மாற்றமுடியாத மற்றும் மாற்றமுடியாத தேசிய கோரிக்கை … ஒரு அரசியலமைப்பை ஒரு ஐக்கிய இந்தியாவின் அடிப்படையில் நாங்கள் ஒருபோதும் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டோம்.”
லார்ட் வேவெல் மார்ச் 1945 இல் லண்டனுக்கு பறந்தார். தனது அரசாங்கத்துடன் கலந்தாலோசித்த பின்னர் இந்தியா திரும்பியதும், ஜூன் 1945 இல் அரசியலமைப்பு முட்டுக்கட்டை தீர்க்க ஒரு முன்மொழிவை முன்வைத்தார், மத்திய செயற்குழுவின் மறுசீரமைப்பில் அங்கு பரிந்துரைத்தார் கவர்னர் ஜெனரல் மற்றும் தளபதி தவிர மற்ற அனைத்து உறுப்பினர்களும் ‘இந்திய அரசியல் வாழ்க்கையின் தலைவர்களாக’ இருக்க வேண்டும், அங்கு ‘முஸ்லிம்கள் மற்றும் சாதி இந்துக்களின் சம விகிதாச்சாரம் உட்பட முக்கிய சமூகங்களின் சீரான பிரதிநிதித்துவம்’ இருக்க வேண்டும்.